Gelovig beleven
NIEUW SCHOOLJAAR: Bouwen en Verbinden
Met een nieuw werk- en schooljaar voor de boeg komen we allemaal behoedzaam uit onze bubbels. We koesteren dan wel terecht de uniciteit van elke mens en de individuele vrijheid maar meer dan ooit snakken we naar verbinding met mekaar. We willen elkaar terug (op)voeden en inspireren. We willen er opnieuw volop voor gaan. Het nieuwe jaarthema pastoraal op school, ‘De kracht van verbinden’, sluit sterk aan op wat we allemaal aanvoelen en verhopen.
Wij, Vreemdelingen en Priesters
In het nieuwe werkjaar worden we als christenen uitgedaagd om de vreugde van het evangelie met elkaar en met de wereld te delen. Kan dit nog wel in een omgeving waar je als gelovige tot een minderheid behoort, een vreemdeling bent geworden in eigen midden, zonder te verzuren of moedeloos te worden? Hoe het geloof behouden, het zelfs uitdragen, er vreugde aan beleven ondanks het feitelijk afhaken van vrienden en generatiegenoten?
PINKSTEREN, de Geest als Trooster
Waarmee zouden we het Pinksterfeest kunnen vergelijken? Het is zo’n mooi feest, maar buiten de ‘terrasjesgekte’ is er niet bijster veel enthousiasme te bespeuren onder de bevolking. Het feest van de Heilige Geest veroorzaakt weinig geestdrift. Het is zeker in onze tijd vooral een ingetogen feest.
Een herdenken van wat er destijds gebeurd is met de leerlingen van Jezus en een voorzichtig zoeken naar wat dat voor ons in deze tijd kan betekenen.
Afbeelding ©Gerd Altmann – Pixabay
HEMELVAART, verder gaan in de Geest
Het zou niet eerlijk zijn te doen alsof de vrienden van Jezus na zijn dood, na zijn sterven geen diepgaand rouwproces zouden hebben gehad. Dan zou het evangelie volkomen buiten hun leven zijn komen te staan. En niemand zou zich hierin ook maar herkennen. Natuurlijk waren die mensen totaal ontredderd. Want Jezus was dood. Hun hoop lag in duigen. Als Kerk besteden wij niet zoveel aandacht aan het gebeuren. Er is de dag van Goede Vrijdag waarop we het gemis mogen voelen, maar de dag erna moet het zeker over zijn. Dan haasten we ons om te zeggen dat de Heer verrezen is. Maar eigenlijk is dat niet reëel.
Langs dezen weg zet geenen voet of zeg Weesgegroet Maria ...
Op vele plaatsen bestaat nog de hardnekkige maar toch teruglopende traditie om in de meimaand, in groep de rozenkrans te bidden aan een van die vele veldkapelletjes. Op het eerste gezicht lijken ze in het landschap, als klein historisch erfgoed, de stille getuigen te zijn van een verleden zonder veel toekomst. Die zwakte is echter ook hun kracht omdat ze de veruitwendiging zijn van een diepgewortelde volksreligiositeit.
