DECANALE NIEUWJAARSBIJEENKOMST PASTORALE TEAMS: God is aanwezig in elk leven
Op de decanale nieuwjaarsbijeenkomst voor pastorale teams vergeleek deken Miguel Dehondt zijn decanaat Ieper-Poperinge met een grote pan paëlla.
Een amalgaan van zeer verscheiden ingrediënten die op het eerste gezicht weinig met elkaar gemeen hebben maar dat eenmaal klaargemaakt en opgediend toch bijzonder lekker kan smaken.
Hoe die chemie tot stand komt is dan een goed bewaard keukengeheim.
Zo is het ook met ons geloof en kerkzijn en hoe je die op vandaag verbindt en serveert lijkt wel de vraag van één miljoen.
Toch de moeite om daar vooraf onder begeleiding van Joris Vancoppenolle, educatief medewerker van het bisdom, en geïnspireerd door de Emmaüsgangers even dieper op in te gaan.
'Ze spraken er over onder elkaar' (Lc. 24,14).
'Ze spraken er over onder elkaar' (Lc. 24,14).
De tijd van volle kerken ligt definitief achter ons en die tijd komt niet meer terug. We zeggen en horen het al jaren. De vergevorderde secularisering, we ondervinden het in ons dagelijks bezig zijn met kerk en geloof. En toch zitten wij hier op een woensdagavond, in het putje van de winter, met een groepje mensen samen. Wij willen tegen de stroom ingaan. Klinkt dat dapper? Het klinkt alvast niet hip om te zeggen: "Ik ga tegen de stroom in, ik werk voor de Kerk. Ik werk als pastor in een ziekenhuis, als parochieassistent of als teamlid in een pastorale eenheid."
Dat je gelovig bent... daar heeft men nog enigszins begrip voor. Getuigt die inzet van een sterke persoonlijkheid of van een grote naïviteit? Hoe dan ook moet je toch stevig in je schoenen staan om zelfs na alle 'godvergetenheid' tot de Kerk te willen behoren. Ons engagement, gewijd of niet gewijd, komt voort uit een diepe bewogenheid te willen leven vanuit Gods Liefde.
Het heeft echter geen zin om de schijn hoog te houden en te doen alsof het ons niet raakt. De aanhoudende negatieve aandacht voor Kerk en het christelijk geloof in de media, vreet meer aan ons dan we toegeven en kost ons veel energie. Er is zoveel verwarring. Hoe moet het verder met onze Kerk? Waar zetten we op in? Zijn wij wel goed bezig? Die schaalvergroting en samenvoeging van parochies ... Heeft het zin?
Daarbovenop alle wereldproblemen: zoveel geweld, zoveel ellende, polarisatie, klimaatverandering. Wanneer stopt de miserie? Waar is de hoop? Soms lijkt het alsof alles en iedereen verloren loopt. En zo zijn wij op stap. Soms leeg en moe en zeker niet altijd even dapper. Zou ons gesprek dan zo anders zijn dan het gesprek van de twee ontmoedigde Emmaüsgangers?
Jezus kwam naar hen toe en liep met hen mee, maar hun blik werd vertroebeld zodat ze Hem niet herkenden (Lc. 24 15-16). Zij herkennen Hem niet. Zelfs de leerlingen die zich door Jezus geroepen wisten en hem volgden, herkennen Hem niet meer. Kijken ook wij met vertroebelde ogen, verblind door onze zorgen en bekommernissen?
Misschien zijn we meer als Thomas en herkennen we De Verrezene pas als we zelf de wonden zien, betasten en voelen. Herkennen wij Hem dan niet in de diepe wonden van onze tijd? Kinderen sterven in een afschuwelijke oorlog in Gaza. ln Oekraïne sterven onschuldige mensen en sneuvelen soldaten. Zoveel misselijkmakend geweld! Waar is God ?
Thomas voelde de wonde en zei toen in diep geloof en vertrouwen: 'Mijn Heer en mijn God!' (Joh. 20,28).
Herkennen we Hem in de vreemdeling die met ons meestapt? Hij is het die naar ons toestapt en meegaat, een heel eind de verkeerde richting uit, de nacht in. Het is donker en laat, alom bedreiging en gevaar! Op hun aandringen gaat Hij mee aan tafel en breekt Hij het brood. Dan pas gingen hun ogen open! Maar Hij verdween (Lc 24,31). Is het je opgevallen dat de Emmaüsgangers na het vallen van de duisternis, nog lang voor het aanbreken van de nieuwe dag, de terugweg naar Jeruzalem aanvatten? Hun angst voor de nacht is verdwenen.
"In het Bijbelse perspectief van het begrip 'tijd' begint de nieuwe dag met het vallen de avond."
Daarmee citeren we de voorlaatste zin van het boek 'De namiddag van het christendom' van Tomas Halik. Dat is gelovig op weg gaan. Ook al is het nog maar avond, de nieuwe dag is al geboren.
Tot slot staan we nog even stil bij de hoofdgedachte van dt boek, samengevat in de woorden van paus Franciscus: "God is aanwezig in elk leven".
"Het Christelijke geloof is niet bedoeld om ons te laten verzinken in comfortabele religieuze zekerheden. Christelijk geloof is er niet om ons snelle antwoorden te geven op complexe problemen. Als God ons roept, dan trek hij ons weg uit onze comfortzones. Op die manier maakt Hij, God, ons vrij. De mens die weet wat er moet gebeuren laat onvoldoende ruimte voor de Geest en gebruikt God voor eigen gewin."
"De 'hervorming van de harten' is de grootste prioriteit voor de Kerk. Structuren van de Kerk moeten worden bijgewerkt en aangepast aan de nieuwe tijd, maar het hart moet elke dagworden hervormd."
Hebben wij genoeg moed om dit te geloven? Durven wij met het geloof in dit ene dogma de chaos van het leven aan?
Hits: 1189