Laatst bijgewerkt: zaterdag 04 juni 2022
Gepubliceerd: vrijdag 22 april 2022
Geschreven door Lode Caes
Sinds 1 juli 2021 is Martin Mvibudulu Mavinga (49) provinciaal overste van de Belgisch-Nederlandse provincie van Scheut. Hij blijft daarnaast ook actief in onze P.E. Onze-Lieve-Vrouw van Vrede regio Ieper. Het bisdomblad ‘Kerk.in.zicht’ vroeg Martin naar zijn wortels en die van zijn orde, en naar wat hem drijft in zijn missiewerk.
Martin Mvibudulu Mavinga werd geboren in Kimbanda (D.R. Congo) als zesde in een gezin van tien kinderen. Hij trad in bij de congregatie van Scheut in 1992. Voor zijn missionaire stage was hij tussen 2000 en 2003 actief in Leuven, Kortrijk en Oostende. Op 23 februari 2003 werd hij tot priester gewijd in de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Kortrijk. Daarna was hij pastoor, eerst in Oostende en later in Menen. Nu is hij hier meewerkend priester in onze P.E. en verblijft hij in het weekend in de pastorie van Poelkapelle.
Wie zijn de scheutisten?
De scheutisten zijn godgewijde mannen, missionarissen (priesters en broeders) die behoren tot de ‘Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria’, vertaald van het Latijnse ‘Congregatio Immaculati Cordiae Mariae’ (CICM). In de volksmond worden ze ‘Missionarissen van Scheut’ genoemd naar de Anderlechtse wijk Scheut waar de missieorde in 1862 werd gesticht door priester Theofiel Verbist. Oorspronkelijk was Scheut exclusief voor Vlaamse priesters die naar China trokken, maar de orde evolueerde tot een internationale organisatie met twintig verschillende nationaliteiten werkzaam in 23 landen. De scheutisten leven in het algemeen in gemeenschap, want ze zijn kloosterlingen: hun leven bestaat uit bidden en werken. Hun activiteiten doen ze in principe vanuit de gemeenschap. Door omstandigheden kan een scheutist echter ook alleen gaan wonen, maar daarbij blijft hij altijd verbonden met een gemeenschap in de buurt van zijn woonplaats.
Historisch heeft het bisdom Brugge een sterke band met de scheutisten. De West-Vlamingen waren ooit de grootste groep in Scheut. Aangezien onze missionarissen altijd gesteund zijn door hun thuiskerk, heeft Scheut dus voor zijn missiewerk over gans de wereld veel te danken aan de inzet
van gezinnen, parochies, missiekringen en organisaties uit het bisdom Brugge, dat nu nog het enige bisdom in België is waar twee grote gemeenschappen van Scheut zijn (Kortrijk enTorhout). In ons bisdom zijn, naast Martin, ook nog enkele andere scheutisten actief: er zijn een paar aalmoezeniers inwoonzorgcentra, een scheutist die werkt met en voor vluchtelingen en twee pastoors, in Gullegem en in Izegem.
Missie bij ons
Martin ervaart missie als iets uit zijn diepe overtuiging en zijn geloof: de getuigenis van het evangelie bij een ander volk. Een missionaris ziet waar de boodschap van Jezus in ons midden leeft. Hij ziet en voelt waar God hem roept om er zelf getuige te zijn van de vreugde van het evangelie.
De getuigenis van zijn blanke medebroeders die als missionarissen naar zijn land Congo getrokken zijn: hun integratie in zijn cultuur, hun begaan zijn met de mensen, het werk dat zij er gedaan hebben, blijven hem allemaal inspireren. “Het feit dat ik nu hier ben is ook als het ware een blijk van erkentelijkheid voor alle goeds dat zij bij ons gedaan hebben. Ik ben het resultaat van hun missiewerk, in die zin wil ik ook iets teruggeven aan de Kerk die hen naar ginder gezonden heeft.”
In zijn missiewerk krijgt hij veel steun van zijn congregatie en het bisdom. “Ze zorgen dat ik beschik over wat ik nodig heb om mijn missiewerk te doen. Zo is het heel fijn werken. Ik heb ook een zeer uitgebreide vriendenkring die mijn missiewerk ondersteunt, ieder op zijn manier. Ik ben bijvoorbeeld zeer dankbaar voor de financiële steun van de provincie West-Vlaanderen, de missie- en ontwikkelingsprojecten van het bisdom Brugge, missiewerkingen uit verschillende West-Vlaamse steden en veel andere organisaties die ik sinds jaren krijg om het project ‘ziekenhuis Jozef Dessein’ (jozefdesseincongo.blogspot.com) in mijn geboortestreek tot stand te brengen.”
Geseculariseerde maatschappij
De toenemende secularisatie zorgde wel eens voor moeilijkheden toen hij hier net was en nu nog voelt hij het contrast met de bijzonder warme en levendige Kerk in zijn thuisland. “Ondanks de moeilijkheden denk ik toch dat we er veel uit kunnen leren. Het moet ons als Kerk tot nederigheid oproepen. We zijn lang niet meer de enige stem: de stem van andersgelovigen en -denkenden telt ook mee. We hebben niet het monopolie van de waarheid. Als we nederig zijn, kunnen we open staan voor anderen. Alleen op die manier wordt een harmonieuze samenleving in al haar diversiteit mogelijk zijn. Het klerikalisme heeft ook niet altijd goede diensten bewezen aan onze Kerk.”
Ik die zin pleit hij bijvoorbeeld om meer verantwoordelijkheden toe te vertrouwen aan de leken in onze Kerk. Ziet hij kansen om ons als Kerk vragen te stellen over onze manier van Kerk-zijn en terug te gaan naar de essentie van het geloof: Jezus Christus die in de wereld is gekomen voor allen. Uit elke crisis in de geschiedenis is steeds iets nieuws ontstaan. “Ik geloof wel dat we op weg zijn naar een nieuwe Kerk, anders dan diegene die we altijd gekend hebben.”
“God rekent niet, waarom zouden wij dan op zondag rekenen?”
Vlaanderen kan inspiratie vinden bij Congo, en omgekeerd. Dat vertelt onze gespreksgast, die al 22 jaar in België woont. Congolezen, en Afrikanen in het algemeen, beleven de liturgie met hart en ziel. Het is een echt feest, maar niet zomaar een feest. Tegelijk dwong de uitgestrektheid van Congo missionarissen om van in het begin veel te delegeren aan goed gevormde leken. Europeanen kunnen hun Congolese broeders en zusters dan weer inspireren op het vlak van planning.
Hits: 5576
