OECUMENE: Kennismaken met Reverend Stephen Murray

Het is zondag 3 maart 2024 als ik me naar St. George’s Church spoed. Churchwarden Carine Sinnaeve, met wie ik de eerste contacten legde, geeft mij het liedboek en een volgblaadje voor de Holy Mass van de !3rd Sunday of Lent', de de derde zondag van de Veertigdagentijd. Churchwarden staat voor 'kerkmeester' of 'kerkvoogd', een functie die vrijwillig opgenomen wordt om de lopende zaken te regelen en de eigendommen te beheren. Vandaag is er om 10.30 u. ook ‘Holy Communion’. Drie op de vier zondagen is er alleen ‘Morning Prayer’.

Vooraan staat Revd. Stephen met witte albe en paarse stola. De Dienst verloopt in het Engels. Carine brengt de eerste lezing over de 'Tien geboden'. We staan recht voor het Evangelie over de 'uitdrijving van de kooplui uit de tempel' waarna Stephen het in zijn ‘sermon' heeft over de aanwezigheid van God in en om ons. Churchwarden Christopher Sims leest de voorbede. We krijgen de communie in de hand. Wie wil, kan ook even vooraan blijven staan om wat wijn uit de kelk te drinken. Tussendoor is er orgelmuziek en zingen we uit het psalmenboek.

Met Carine en Stephen begeef ik mij dan naar het ontvangstzaaltje achter de kerk. Carine zorgt voor een kopje koffie en een koekje. Even later komt Christopher er ook bij. Het gesprek verloopt in een heel gemoedelijke en open sfeer vanaf de eerste vraag.

Priester Stephen, mag ik je vragen om iets over jezelf te vertellen, en hoe je ertoe gekomen bent om priester te worden?

Ik ben geboren in Canada. Eigenlijk stond het in de sterren geschreven dat ik priester zou worden. Vijf generaties vóór mij was er een priester in de familie van mijn moeder. Mijn moeder was zelf priester en dochter van een priester die zelf zoon was van een priester enz. Eigenlijk voelde ik me ergens wel geroepen en wellicht werd dat zelfs verwacht, maar iets in mij verzette zich daartegen.

Dat moet je eens uitleggen.

Ik mag zeggen dat ik erg gelovig ben. Ik bewonder de schepping en herken er overal God in. Maar eigenlijk wou ik eerst gaan voor een gewone job en zou dan later wel zien. Ik voelde me een beetje als de profeet Jona, die de andere kant opging toen God hem naar Nineve stuurde. Op Aswoensdag van het jaar 1987 was ik op wandel met de pastoor, een man van rond de zestig. Ik vertelde hem over mijn twijfel. Hij kwam ervoor uit dat hij een leek in me zag, die wel wat voor de Anglicaanse Kerk kon betekenen, eerder dan een priester. Ik nam daarna afstand van die mogelijke roeping tot ik een bepaalde ervaring kreeg tijdens een verblijf in New York City. Toen besefte ik dat ik op drie punten geroepen werd: door God, door de Kerk en door mezelf. Toen ik daarmee naar buiten kwam, was dat voor familie en vrienden geen verrassing.

Dat is toch een bijzondere weg die je gegaan bent. Maar hoe kom je dan in Ieper terecht?

In 2011 was ik Anglicaans priester in Gent en in Knokke. In november van dat jaar was er een groot herdenkingsfeest in Knokke. Toen ik daar aankwam, zag ik honderden Canadese vlaggen. Daar werd o.a. een gedicht van John McCrae voorgedragen. En ja, ik kende het en kon, zonder tekst, voor mij meezeggen.

Dat was blijkbaar een onverwacht thuiskomen?

Eigenlijk wel. Ik woonde immers in het stadje Guelph niet ver van Toronto. Vanaf mijn 7-de jaar liep ik er school. Dat was naast het geboortehuis van de dichter McCrae. Op school scandeerden wij o.a. “In Flanders Fields”.

En wanneer kwam je dan echt in Ieper terecht?

De eerste keer was dat in 2013 op een ceremonie onder de Menenpoort. Ik was toen kapelaan bij de Royal British Legion. We spreken hier van een aalmoezenier zoals je die ook hebt in de gevangenis of in een ziekenhuis.

Dat roept bij mij de vraag op naar de zeven sacramenten?

In de Anglicaanse kerk hebben we inderdaad ook de zeven sacramenten maar de belangrijkste zijn toch het Doopsel en de Eucharistie. Voor de andere sacramenten zijn we niet zo strikt aan rituelen gebonden als in de Roomse kerk. Zo ga je in onze kerken geen biechtstoelen vinden. We hebben ook de ‘Stervensbegeleiding’. In overleg met de betrokkene en de familie gaan we al snel over tot de ‘Ziekenzalving’ ook al is de gezondheidstoestand nog niet kritiek. En ja, het Priesterschap is niet voor iedereen. Sinds bijna 30 jaar hebben we ook vrouwelijke priesters.

Hoe is men daartoe gekomen?

Dat ging vanzelf, dat is als een logische stap in de ontwikkeling van de geesten. In Engeland werd in 1987 de eerste vrouwelijke diaken gewijd. Zeven jaar later ook de eerste vrouwelijke priester en nog twintig later de eerste vrouwelijke bisschop.

Kan je wat meer vertellen over de Anglicaanse Kerk?

De Kerk in Engeland is sinds koning Hendrik VIII een staatskerk voor alle burgers. Een kerk dus die protestants EN katholiek is. Missionarissen hebben de Anglicaanse Religie over de hele wereld verspreid. In elk land of landstreek is die Kerk op een eigen wijze geëvolueerd. Zo is de aartsbisschop van Canterbury wel een bindmiddel tussen de verschillende bisdommen maar hij heeft er geen gezag over. Idem voor bv. de aartsbisschop van Canada.

Er is dus eigenlijk geen soort 'paus' maar in Engeland is koning Charles toch het hoofd van de kerk?

Correctie. Hij is opperste gouverneur. Dat is een louter ceremoniële functie en dat alleen maar in Engeland. Eigenlijk gaat elke afzonderlijke Anglicaanse provincie een eigen weg. Zo heb je de zgn. 'Hoge Kerk' zoals in Antwerpen. Daar is alles erg feestelijk met veel ceremonie, gewaden en wierook. Je hebt ook de 'Lagere Kerk' waar het er veel soberder aan toe gaat en ook niet elke zondag, hoogstens een 6-tal vieringen op een jaar. Daartussen heb je nog tussenvormen zoals hier in Ieper. Elke zondag hebben we om 10.30 u. het Ochtendgebed dat om de vier weken vervangen wordt door de 'Holy Communion'.

Is het ook zo dat jullie zich zoals de protestanten alleen op de Bijbel richten?

Neen, eigenlijk zitten we op een stoel met drie of vier poten. Eén poot is natuurlijk 'de Bijbel met het Oude en Nieuwe Testament' en daartussen nog enkele boeken 'Joodse wijsheid'. Daarnaast is er de 'Traditie' en de 'Reason'. Dat laatste staat voor overtuiging, waarheid, geloofsbelijdenis. Tenslotte heb je de 'Ervaring' die plaatselijk van kerk tot kerk verschilt.

Hoe staat het met de verering van heiligen?

De Anglicaanse Kerk neemt een tussenpositie in als je vergelijkt met de Katholieke Kerk. Voor ons is het duidelijk dat wij NIET bidden TOT een heilige maar MET een heilige. Zo bidden wij met de heilige Franciscus en de heiligen die vóór de Reformatie bekend waren. De gelovigen, die na het stichten van de Anglicaanse Kerk als voorbeeld werden gesteld, worden wel herdacht en zijn ook te vinden in de kerkelijke kalender.

En Maria?

Maria blijft een belangrijke plaats innemen, vooral als voorbeeld, maar men gaat niet zover als in de Katholieke Kerk met rozenkransen en litanieën en bedevaarten. We spreken wel over Maria als moeder van Jezus Christus maar hebben het niet over de 'Moeder Gods'.

Beste Stephen, mag ik hartelijk danken voor dit warm onderhoud, in aanwezigheid van Carine en Christopher.

Hierboven nog een foto van hen onder een 'portret' van dichter John McCrae net boven het hoofd van Stephen.

En tenslotte. De kerk is een lange tijd zonder chaplain geweest o.a. wegens de corona-pandemie – en misschien ook door de 'brexit'.

Vandaar dit in extremis verheugend bericht:

"From April 1 st 2024 the Reverend Richard Percy Clement, 

formerly serving in the Royal Air Force as the Station Chaplain at RAF Boulmer in Northumberland, 

is to be the Chaplain of St. George's Memorial Church Ieper."

Zijn aanstelling is op zaterdag 20 april om 15.00 u. in de St. George's Memorial Church.

Jef Coulembier

• Volgende