Gezocht leerling-missionarissen

Laatst bijgewerkt: zondag 20 november 2022 Gepubliceerd: zaterdag 23 juni 2018 Geschreven door Lode Caes

Er mag dan wel een missiefeest zijn in Hollebeke die we jullie van harte aanbevelen, maar daarmee is de kous niet af. Bovenstaande titel suggereert niet dat we op zoek zijn naar kandidaat-missionarissen die zich willen inzetten voor het geloof in derde landen. Nee, het is een oproep aan ons gelovigen om deze taak hier en nu ter harte te nemen.

Deze vraag heeft alles van doen met de wijze waarop we ons geloof in een multi-religieuze en geseculariseerde samenleving beleven, delen en aanbrengen. Zo werd ze ook gesteld op de jaarlijkse impulsavond op dinsdag 12 juni in Diocesaan Centrum Groenhove, Torhout aan de verantwoordelijken uit de pastorale eenheden, federaties en parochies van ons bisdom. Wij waren erbij en luisterden geboeid naar het referaat Marc Peersman, educatief medewerker van het CCV in het bisdom Gent. We vatten het voor jullie kort samen want geloven is van levensbelang voor iedereen.  

Het mag eerder vreemd en toch bemoedigend in de oren klinken, maar vandaag is een gunstige tijd voor het geloof. Gaat het dan niet allemaal achteruit met de Kerk ? Het hangt er vanaf hoe je daar tegen aankijkt. Wellicht wel en zeker als je focust op het benauwelijk, slinkend aantal praktiserend katholieken. Wellicht niet voor het geloof zelf, te verstaan als een doorleefd en beleefd leven. Wel voor het geloof als een ideologie, een programma, een moraal of een levensbeschouwing. Dat heeft allang zijn beste tijd gehad. Dat belet niet dat jongere generaties op zoek blijven naar een evenwichtige manier van leven dat geluk bijbrengt. 

Ben je gelukkig met je geloof

en straalt het iets uit, dan roept dat vragen op. "Misschien is dat ook wel iets voor mij ?" Het is dus van belang hoe je met je geloof omgaat. Verpak het niet in iets anders als een louter beleven van waarden of een of andere vorm van zingeving. Wees authentiek en toon waar je voor staat, leef je geloof als een positieve optie, als iets van levensbelang, toon dat het dat je tot vreugde stemt. Niet dat het je tot een last is of als decor waarin je beweegt. Neen, geloven is meer dan ooit een levendige getuigenis van een groep mensen, die het niet meer verbergen dat ze van Christus zijn. Dat is pas interessant! 

De mensen van wie we zo de naaste kunnen worden, zullen ons paradoxaal genoeg het geloof als een genade leren ontdekken. Als we in ons geloof voldoende geloven, zullen wij ook met andere ogen gaan kijken naar kinderen, jongeren en volwassenen die op een bepaald moment op de Kerk een beroep doen. Laten we ze welkom heten wat hun motivatie ook is. Zij zullen zelfs het vaak sluimerend geloof, dat God ons schonk, opnieuw in ons wakker en levendig maken. Dat is verre van overbodig. Want zelfs als we van de Kerk houden en er ons daadwerkelijk voor inzetten, gebeurt dat meer dan ons lief is, vanuit een dadendrang – we steken een tandje bij – eerder dan vanuit een sterk godsvertrouwen. Je kan het wat kort door de bocht een vorm van 'kerkelijk atheïsme' noemen. 

Aankondigen, niet doorgeven

Er wordt ons gelovigen gevraagd 'leerling-missionaris' te worden en niet 'leraar-missionaris'.

Het is ook geen zaak van priesters, diakens en catechisten, die het wel even vanuit hun deskundigheid voor ons zullen klaeren. Ook aan hen wordt dezelfde vraag gesteld.'Leerling-missionaris' of 'missionaire-leerling' worden, betekent niet dat we het geloof moeten 'doorgeven' aan een ander maar dat we het moeten 'aankondigen'. Dat betekent vandaag zoveel als dat wij – ook voor onszelf – de 'ontmoeting met God' mogelijk maken. Geloof is relatie en we mogen het ons niet voorstellen als een erfstuk dat van de ene op de andere generatie overgaat. Alleen God heeft het geloof. Hij geeft het. In onze catechese zit als het ware een genetisch foutje. In veel van onze evangelisatie dragen we niet het 'christen-zijn' (de binnenkant) uit maar gewoon de 'christenheid' (de buitenkant). Het blijft vaak steken in vormelijkheden en weetjes. Het is niet omdat ik alles weet en er ook tussen zit, dat ik ook christen ben, dat ik beleef wat een christen tot christen maakt.  

Van leraar tot leerling worden

is ontdekken dat de eerste bestemmeling van de verkondiging wijzelf zijn. Wij hebben zonder onderscheid elke dag opnieuw catechese nodig. M.a.w. denken dat de catechese voor de ander is omdat we al katholiek zijn is verkeerd gedacht. Het komt erop aan om als gelovige en als gemeenschap in te stappen in een levenslang leerlingschap. Dat komt omdat geloven in de eerste plaats 'horen of luisteren' is wat God van ons verlangt. Geloof is niet voor waar aannemen van een aantal feiten, geen doctrine of een bepaalde waarheid waar ik kan in komen. De Bijbel willen we niet gaan lezen als een verzameling mooie teksten, als een instrument om iemand anders iets te vertellen. Maar de Bijbel lezen als een woord van God dat vandaag tot mij gericht is, een levend woord van liefde en van opstanding. Zo kan je van een erfgenaam van het geloof tot bekeerling worden en zelf de binnenkant van het geloof ontdekken in een gemeenschapscatechese rond de zondagsviering bijvoorbeeld. 

Niet meer over God spreken maar van(uit) God

Een spreken dat aantrekkelijk wordt, dat uitnodigend en getuigend is. Jouw hart weet, dat het leven niet hetzelfde is zonder Christus. Wat jij hebt ontdekt, wat je helpt te leven en hoop geeft, dat is wat je de ander moet meedelen. Vertel waarom de eucharistie iets is waar je van leeft. Niet belerend, moraliserend, over regels die je moet volgen. Vertel over vergeven als leven vanuit een God die wanneer ik faal mij een nieuwe kans geeft om weer te kunnen opstaan. En dat het me aanzet om ook zo te handelen. 

We hebben het daar moeilijk mee. We hebben het vele eeuwen niet nodig gehad. Iedereen was sowieso katholiek. Nu we het wel nodig hebben, kunnen we het niet meer. Het is als een atrofie. Opnieuw leren stappen als ons been in de plaaster heeft gezeten. De cultuur waarin we nu leven is zo verschillend geworden, dat we op een andere manier moeten leren spreken, wil het geloof aantrekkingskracht hebben. 

Catechese is vooral ondergedompeld worden in de levende gemeenschap die de Kerk is en daarin meedoen. Het is in die gemeenschap waarin ik het geloof ontvang en waar het gevoed wordt. Het zou afsterven als ik het alleen zou moeten doen. Deelnemen om deelgenoot te worden. Als je er de aanwezigheid van Christus niet kan proeven zal het ook niet lukken. De manier waarop wij het samen beleven is van belang, willen we iets uitstralen. Als parochianen zijn we allemaal catechist. Laat daarom kinderen en hun ouders participeren in het leven van zo'n gemeenschap. Catechese is initiatie, geen voorbereiding. Je blijft nadien ook nog welkom. 

Vitale geloofsgemeenschappen

Zet in op de hartelijkheid van het onthaal. Het schriftwoord dat in de viering wordt verteld staat centraal. Het verbindt liturgie, met verkondiging en dienstbaarheid. Dat vraagt natuurlijk om vitale, levenskrachtige geloofsgemeenschappen. Het gaat daarbij niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit van het samen beleven. Daartoe is een nieuw wij-gevoel nodig. 

Wat ons verbind als christen is niet zozeer waar we wonen maar dat we fan van Christus zijn en vanuit Hem willen leven. En het is de eucharistie die ons tot gelovigen tot gemeenschap opbouwt. Het is omdat ik samen ben met de mensen die er zijn rond God die ons bijeenroept, dat Christus zich aan ons schenkt zodat wij broer en zus worden. Als er geen hartelijkheid onder ons is, wat hebben we dan eigenlijk gevierd ?

Extra

Hits: 12519