VEERTIGDAGENTIJD Het kruis maakt het echt
We zullen maar pas opnieuw van de fiets gaan houden, wanneer de benzine niet meer betaalbaar wordt. Dan wordt die ‘velo’ terug de goeie, stevige kameraad waar je altijd kunt op rekenen en waarmee je alles kunt vervoeren. Zo is dat met heel veel zaken. In de roes van de welvaart ontsnappen je de echte, goeie dingen van het leven, de onbetaalbare dingen. Sterren worden maar zichtbaar als het donker is. Zolang we zon en licht genoeg hebben, zien we ze zelfs niet. (Afbeelding: © Robert Almann – Pixabay)
Wat vriendschap is, en trouw, wat een gezin is... en wat God is, kan verborgen blijven voor mensen die in weelde leven. Zij verstaan er niet de helft van. Zo’n dingen beginnen maar te spreken als je eerst, op een of andere manier, hulpbehoevend wordt. Dan pas weet je maar, wat je aan elkander hebt.
“Kind, ’t is niet omdat hij rijk is, dat je een goei partij gedaan hebt,” hoorde ik een volksvrouw tegen haar dochter zeggen. “Je vader bezat slechts de kleren aan zijn lijf, maar ik mag je zeggen: dat was een rijk man.” Wellicht had haar de ervaring geleerd dat rijk-zijn nog geen garantie is voor innerlijke grootheid. Intussen zijn we allemaal rijke mensen geworden en heeft de welvaart ons een stukje armer gemaakt aan vriendschap en trouw, armer aan echt gezinsleven.
Jezus trok de stad binnen. Mensen zwaaiden met palmen en riepen ‘hosanna’, alsof Hij zo pas de verkiezingen had gewonnen. Was het daarbij gebleven, bij een escalatie van succes, dan waren zijn leerlingen nooit voor Hem gestorven. Dan was Hij allang vergeten. Uit succes komt nooit echte vriendschap, echte trouw. Maar een paar dagen later sjouwde Jezus met zijn kruis door dezelfde straten van die stad en dan, pas dan, zijn de leerlingen schoorvoetend teruggekeerd. Dan zagen ze dat het écht was. Wij hebben mensen nodig die een kruis kunnen dragen. Zij doen iets aan de wereld, meer dan mensen die succesvol door het leven vliegen.
Een moeder vraagt zich af: ‘Waarom heb ik geleefd? Een kind in een gesticht en een zoon die nog alleen naar huis komt om te slapen. Waarom heb ik geleefd?’ Zij draagt haar kruis door de straten van het leven. Maar wie kan zeggen hoeveel mensen zich, ongeweten, aan haar optrekken om ook vol te houden en elke dag hun kruis op te nemen? Wie kan zeggen, hoeveel mensen zich nog zullen warmen aan haar hart, dat niettegenstaande alles, nooit verbitterd is geraakt? Wellicht weet zij het zelf niet.
God vraagt niet dat we met palmen zwaaien. Hij vraagt dat we mensen van dat kaliber in de ogen durven kijken. Hij vraagt dat we hen - schoorvoetend - durven benaderen, alsof Hij het zelf was, die nog altijd zijn kruis verder draagt door de straten van ons leven.
Manu Verhulst
Hits: 5794VASTEN
40 inleefdagen
Die ons worden aangeboden
Om thuis te komen
In het leven van anderen.
Thuiskomen in het leven van
Hen die in vrijheid bieden
Zoeken naar een eigen ritme
En een eigen(tijdse) invulling
Door hen enkele dagen na te volgen.
Thuiskomen in het leven van
Hen die uit noodzaak hongeren.
Zoeken naar eigentijdse soberheid
En voelen wat niet hebben doet
Door hen enkele dagen na te volgen.
Thuiskomen in het leven van
Hen die met vreugde geven.
Zoeken naar gedurfde engagementen
En hierbij eigen bezit kunnen delen
Door hen enkele dagen na te volgen
40 inleefdagen
Genoeg om te proeven
Voldoende om te leven
Met vernieuwde levenskracht.
Antoon Vandeputte