Van Stille Zaterdag naar Pasen
Een stil vermoeden en geen zekerheid …
Zo is het begonnen, zoals liefde tussen mensen begint met een schuchter ontmoeten zonder woorden, vermoeden slechts en schuchter dromen.
Stille Zaterdag doet ons waken bij een unieke dode Jezus de heer, de profeet.
Hier is verdriet op zijn plaats, rust, rouw en stilte.
Verdriet en uitzichtloosheid zijn de nuchtere realiteit wanneer lijden en dood ons treffen in onze families en onze relaties. Er is niet altijd troost voorhanden.
De leerlingen hebben het van nabij meegemaakt. Hun leider en voorganger al die dagen was niet meer. Nochtans hadden ze zo gehoopt dat alles wat zij droomden uit zou komen.
Veel vragen en geen antwoord.
In Jezus Christus daalt God zelf af in het dodenrijk. Stille Zaterdag toont dat Gods solidariteit in Jezus geen einde kent. Het neerdalen in de onderwereld, het aanwezig zijn bij de doden, is Gods uiterste liefdesteken. Het is in deze solidariteit dat de verlossing ligt. Jezus gaat ons voor in alles, ook in de dood en de grootste verlatenheid. Op de plaats waar de grootste verlatenheid heerst, sticht hij gemeenschap. Als Jezus het dodenrijk te boven komt, dan valt geen enkele mens voortaan nog buiten Gods redding in jezus. Niemand kan nog dieper vallen dan Hem.
Stille Zaterdag behoedt ons zowel voor uitzichtloze wanhoop als voor triomfalisme.
Deze dag situeert zich op het kruispunt tussen kruis en verrijzenis. In dit doorgangsstadium raken dood en verheffing elkaar. Er is een stil vermoeden, dat aan elk van ons de vrijheid laat en alle wegen openblijven.
De mensen in de tuin herinnerden zich het woord dat zij zo dikwijls hoorden : ‘Als gij wilt …’ ‘Als gij wilt moogt gij in mij geloven…’ Als gij wilt moogt gij mij volgen…’
Ook nu is zijn verrijzenis op Pasen een stille wenk, een schuchtere vraag aan iedereen:
Wilt gij geloven in het leven?
Wilt gij geloven dat liefde sterker is dan haat?
Wilt gij aan mijn kant gaan staan en slagen krijgen en zwijgen, en gekruisigd worden en getergd en toch vergeving schenken?
Wilt gij in deze wereld een beetje liefde brengen en er misschien aan ten onder gaan?
De mensen in de tuin zijn met hun kruiden en hun balsem weergekeerd. De drukte in de straatjes leek hen zo vreemd. Hun ogen keken zo ver. En hun lippen fluisterden Zijn naam.
Zo gaan zij nog, de eeuwen door: de mensen met het stil vermoeden maar geen zekerheid dat Hij het is. Zij fluisteren Zijn Naam en zijn gelukkig om Zijn moed.
En in de drukke straatjes van het leven kijken zij verder dan de horizon boven de daken. Zij willen nog iets anders dan het goud der aarde. Zij streven voor alles naar menselijke warmte op een veel te koude wereld.
Al zal hun eigen leven pover zijn en zonder naam, bijna vergeten als de opgevouwen doeken met als enige versiering de zwartrode bloemen van hun bloed en zweet… Wij hebben toch het stil vermoeden dat Hij in hen verrezen is. En een stil vermoeden kan sterker zijn dan zekerheid. Een zalig Pasen.
Hits: 6679