Maar de lente wist het niet ...

Laatst bijgewerkt: woensdag 25 maart 2020 Gepubliceerd: woensdag 25 maart 2020 Geschreven door Lode Caes

 

Het coronavirus is een soort van wake-up call voor de ganse samenleving. Binnen afzienbare tijd ligt dit weer achter ons en gaat het dagelijkse leven gewoon weer verder als vanouds. Maar hopelijk leren we hier met z’n allen wel iets van. De onderstaande tekst is een hertaling van ‘La primavera non lo sapeva’ van de Italiaanse journaliste Irene Vella: “Ik vecht voor mijn woorden, gevoelens en ziel” en gaat als een speer door het internet.

Het was begin 2020… De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug. Februari was een hele onrustige maand met veel stormen en regen. De natuur was onstuimig, alsof ze de mensen iets wou vertellen, voor iets waarschuwen… En toen werd het maart… De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg. De mensen kwamen bijna niet meer buiten. Landen over de hele wereld gingen op slot. De mensen konden het amper vatten, het was zo surrealistisch. Iedereen wist wat er aan de hand was, Maar de lente wist het niet.
De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan. De zon scheen en de lucht werd roze en blauw, de bloemen bleven onverminderd bloeien. Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen en de zwaluwen zullen terugkomen.

Het was Maart 2020… De meeste kinderen konden plots niet meer naar school en speelden noodgedwongen vooral binnenshuis. Pubers verveelden zich, ouders wisten nauwelijks raad. De jongeren studeerden online. Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten. Bijna alles was dicht … kantoren, hotels, restaurants en bars. Ondernemers kwamen in de problemen en werknemers gingen thuis télé-werken. De politie begon uitgangen en grenzen te bewaken.
Mensen moesten vanuit huis gaan werken. Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld. Iedereen wist het, maar de lente wist het niet en ontsproot onverstoorbaar verder. Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren.


Het was Maart 2020… Iedereen zat preventief of om gezondheidsredenen thuis in quarantaine.
Sommige mensen ‘mochten niet’ meer naar hun werk, anderen ‘moesten’, draaiden overuren. Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging. Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was nauwelijks te harden. In de supermarkt zag je her en der lege schappen. Allerlei leuke dingen gingen niet meer door. Er werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon. Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was. Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk… Er was isolatie, ziekte en paniek. De angst drong pas pas echt door. En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit. De weken duurden ineens veel langer. De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht. En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen.
De mensen zaten als vast in een enge film en hoopten dagelijks op verlossing… Iedereen wist wat er gebeurde, maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien. De Magnolia stond in de knop. De vogeltjes begonnen aan hun nestjes.

En toen… werd het plezier van koken en samen eten herontdekt. Velen hadden van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin. Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen. Er was plots weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontlook in creativiteit. Sommigen leerden een nieuwe taal, of ontdekten kunst. Anderen kwamen erachter dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug,
boden zichzelf aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen.

Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was . Deze mensen noemden ze ‘helden’. Ze werden meer gewaardeerd dan ooit. Er waren er zelfs die op afstand muziek met elkaar gingen maken of zingen om op deze manier samen te zijn. Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen. Mensen herstelden van stress. Mensen die elkaar niet kenden groeiden naar elkaar toe. Enkelingen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen. De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan. Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de zorg. Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen.

‘s Avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgkundigen die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden. Er werden zelfs klokken geluid. Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen…


En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet en vond zichzelf opnieuw uit. Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen… Dat wisten we allemaal, maar de lente wist het niet. De bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit. En het werd steeds warmer. En er waren veel meer vogels. En toen kwam de dag van bevrijding… De premier vertelde op TV dat de noodsituatie voorbij was, dat het virus had verloren, dat we samen hadden gewonnen! En toen ging iedereen weer de straat op… met tranen in de ogen… zonder maskers en handschoenen. De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was. De wereld was mooier en liefdevoller geworden, de mensen humaner. Er waren weer waarden en normen, de harten weer open, en dat had positieve gevolgen. Door de stilstand gestaan kon de aarde op adem komen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan.

En toen kwam de zomer… ondanks alles, het virus, de angst en de dood. Omdat de lente het niet wist, geloofde iedereen weer in de kracht van het leven…

Hits: 6224