Kerstmis: wordt het een feest?

Laatst bijgewerkt: donderdag 10 januari 2019 Gepubliceerd: maandag 24 december 2018 Geschreven door Lode Caes

Mensen, beleven Kerstmis heel verschillend. Er zijn er die er tegen opzien als tegen een berg. Het feest roept bij hen negatieve gevoelens op. Bij al die oproepen tot vrede en vreugde zitten zij in een put van vereenzaming, van leegte en gemis. Zo’n feest is dan ook een helse confrontatie. Dat willen ze niet. “Was het maar achter de rug”. Dat is één beleving naast nog vele andere in de negatieve of de positieve zin.

Er zijn ook mensen die het moeilijk hebben met dat romantisch sfeertje en die glitter er omheen. Al die bomen, ballen, engeltjes, herders en die vrome liederen die er gezongen worden. In hun nuchtere zakelijkheid worden ze er niet goed van. “Mij niet gezien”.

Er zijn mensen die zeggen: “Ik ben wel geen kerkloper, maar die nachtmis wil ik niet missen. De sfeer, de warmte, de grote menigte, de muziek. En misschien een preek die me wat doet. Het is geen nostalgie, maar wat het wel is, dat weet ik niet. Een soort heimwee, een zoeken naar het geheim of het mysterie erachter.

Er zijn mensen die uit protest tegen alle overdaad gewoon een kerstwandeling maken en een sobere stamppot eten. Uit solidariteit met hen die juist in deze dagen hun armoede en honger des te harder voelen.

Er zijn mensen die een ‘kerst-inn’ organiseren, Waarbij vooral mensen die zich – meer dan anders – in deze tijd alleen en eenzaam voelen, solidariteit en verbondenheid mogen ervaren.

Er zijn mensen die heel bewust naar Kerstmis toeleven. Ze doorleven de advent als en tijd van bijzondere bezinning, van wachten en verwachten. Ze zien uit naar Hem die komen zal. Het is beloofd.

Een groeiend aantal mensen zoekt in onze tijd naar meer diepte, innerlijkheid, spiritualiteit. Ze willen ‘niet meer’, maar ‘beter’, een leven dat meer vervulling biedt en bezieling. Kunnen advent en kerstfeest een uitnodiging zijn?

Er zijn mensen die..... vult uzelf maar in. Zoveel mensen, zoveel belevingen.... In respect voor andermans beleving draagt deze bezinning een persoonlijke klank. Ieder vogel zingt zoals hij gebekt is. Ik hoor bij de groep van zoekende christenen, die telkens vragen: ‘Waar gaat het eigenlijk om? Waar zijn we al dan niet in Godsnaam mee bezig?’ Ik bied een paar elementen van mijn advents- en kerstbeleving.

Stilte

We ervaren het iedere dag: we leven in een wereld vol lawaai. Er komen zoveel geluiden op ons af. Je kunt er hoorndol van worden. Na zoveel dagen dat we gewoon niet aan stilte toekwamen, kunnen we wellicht niet beter doen dan om even gewoon of ongewoon stil worden. Waarom? Waarvoor? Bijvoorbeeld stil worden bij het geheim van die nacht. Stil worden om het oude kerstverhaal dat die nacht door miljoenen mensen wordt beluisterd. Stil worden bij de gedachte aan de naamlozen voor wie deze nacht nog duisterder lijkt dan ander nachten. Denk aan hen onder ons, die zich in deze dagen – alle feestelijkheden ten spijt – leeg en ellendig voelen, niet bemind, in de steek gelaten, zonder perspectief, die niet kunnen geloven in een nieuwe geboorte.

Troost

Troost is niet die goedkope schouderklop of zoethouder: “Kop op mens, het komt allemaal goed, het gaat wel over, morgen zal het beter zijn.” Troost is immers meeleven, een mond die geen woorden vindt, een hand die je voorzichtig maar oprecht vasthoudt, een blik van toestemming of erkenning, uitwisseling van diepe gevoelens. Troost is misschien wel het meest kostbare in ons, de diepste laag van onze ziel. Bij al die donkere plekken met soms weggestopte tranen, tasten we naar troost die ons raakt. “Troost, troost toch mijn volk”, bad de profeet (Js 40,1)

Hoop

Velen van ons zien uit naar morgen, naar toekomst. Waar mensen kerk vormen worden ze waakzamer, krijgen ze hart en oog voor mensen onder ons die naar een stal verwezen worden. De hoop is zo kwetsbaar en kostbaar. Hoop krijg je niet cadeau, ook niet met Kerstmis. Nu verrechtsing hoogtij viert plegen zij ‘hart tegen hard’ verzet. Zij worden verantwoordelijk voor arme anderen in plaats van angstig bezorgd te zijn voor hun toekomst en veiligheid. Mensen zouden niet zoeken als ze al niet gevonden hadden. Hoeveel goede initiatieven zijn niet, klein begonnen door mensen met de vlam van de hoop in het hart. Zo was het met de Jezusbeweging en zovele andere, zoals de vredesbeweging, de vrouwenbeweging, de milieubeweging, de derde-wereldbeweging ...

 

Wat me verwondert, zegt God, dat is de hoop

Mensen zien toch wat er in de wereld allemaal omgaat,

En ze geloven dat het allemaal omslaat.

Wat een wonder is er niet voor nodig,

dat zij dat klein beetje hoop

nooit al overbodig ervaren

maar met voorzichtige gebaren

in hun hand en in hun hart bewaren,

een vlammetje dat keer op keer

weer wankelt en dreigt neer te slaan

maar altijd weer weet op te staan

en nooit wil doven.”

(naar Charles Péguy)

Vrede

Dit is de aloude naam waarmee Kerstmis in één adem genoemd wordt: vrede, en die vrede, dat begint bij onszelf en met elkaar. We moeten elkaar deze dagen bemoedigen, omhelzen, tot vrede zijn.. In het licht van dit kind vallen angst, trots en angst van ons af. We hoeven immers in niets te veranderen dan in onszelf. En wat is het goed dat samen te doen, met velen. Dat wat beloofd is werkelijkheid mag worden, Hem achterna te gaan, de Mens, wiens licht doorbreekt in de stilte van de lange, koude winternacht.

Hits: 11293