Spiritualiteit
DE WARMSTE 40 DAGEN Barmhartigheid verbindt
Van oudsher en tot op vandaag hebben mensen zich afgevraagd hoe zij harmonisch en solidair kunnen samenleven en ervoor zorgen dat er zo weinig mogelijk medemensen uit de boot vallen. Steeds opnieuw probeert men de harde strijd om eigenbelang om te buigen naar een hartelijk omgaan met elkaar waarin elke mens gelukkig kan worden, ook zij die om welke reden dan ook 'arm' zijn, in nood zijn. En dat zijn wij allen wel eens… ‘hart boven hard’, klinkt het vandaag her en der als een slogan die een warme uitnodiging in zich draagt. Voor Adem-Tocht, de spiritualiteitsbeweging voor senioren, belicht Mieke Kerckhof, Zuster van de Bermhertigheid Jesu, in een artikel dit streven en plaatst het in perspectief van de ‘Werken van barmhartigheid’.
Voluit leven als je ouder wordt
(Afbeelding: © Susanne Pälmer – Pixabay)
Wij willen graag een pleidooi houden voor een positieve kijk op ouder worden. Niet zozeer als een tijd van toenemend verlies en achteruitgang, maar veeleer als een gegeven tijd om te worden wie wij ten diepste zijn, een mens om van te houden, een mens zoals door God bedoeld. Oud worden en oud zijn dagen ons uit om nieuwe mogelijkheden te ontdekken en verder te blijven groeien als mens, tot het einde toe. We willen allerminst ontkennen dat oud worden ons confronteert met heel wat beperkingen, maar deze dynamische kijk nodigt ons uit om voluit te leven, om in veel opzichten nog weidser en genereuzer te worden. Anderen kunnen ons helpen onze unieke weg 'ten leven' te zoeken en te beleven. Wat dit concreet betekent en welke valkuilen op die weg liggen, willen wij samen met Ria Grommen – gezins- en levenslooppsychologe (volwassenheid en ouderdom) – vanuit ‘Adem-Tocht’ de spiritualiteitsbeweging van senioren...én met jou verkennen.
JEZUKE, liefste vriend
Wie van de ouderen (mijn generatie en ouder) kent niet de tekst van volgend lied dat tijdens onze Eerste Communie werd gezongen :
“Jezuke, liefste vriend,
waar heb ik het toch verdiend,
dat Gij in mijn hartje komt wonen,
Gij die in de hemel moet tronen?
Welkom, welkom Jezuke zoet.
Kom toch alle dagen.
Zie eens hoe vurig en welgemoed,
al uwe kindjes het vragen.”
Nu we – wegens de lockdown – tweeëneenhalve maand niet fysiek konden deelnemen aan de wekelijkse eucharistieviering, kwam er tijd vrij om even dieper na te denken over de waarde en de betekenis van dit sacrament.
Met de rug tegen de muur
Afbeelding© Pexels, Pixabay
Ieder van ons maakt het mee in zijn eigen leven. Alles gaat goed. Je bent gelukkig en tevreden en plots gebeuren er dingen die eigenlijk niet zouden mogen gebeuren, die je alleen machteloos, radeloos en opstandig maken. Een bepaalde beproeving en tegenslag die je te verwerken krijgt. Het verlies van je dierbare partner, een kind of kleinkind. De confrontatie met een levensbedreigende ziekte, een blijvende handicap, het vastlopen van een relatie, een mislukking. Vandaar de oude levenswijsheid: ‘Elk huisje heeft zijn kruisje, elk hart heeft zijn smart.’ Ja, we weten het uit eigen ervaring: het leven is geen doorlopende successtory. Je staat dikwijls met de rug tegen de muur. Het is erop of eronder. Je kunt niet meer terug, je besterft het, staat hoe dan ook voor een keerpunt ...
CORONA, het Nieuwe Kwetsbare Wij
Tijdens de indrukwekkende Urbi et Orbi-zegen op een leeg Sint-Pietersplein te midden van de coronacrisis (27 maart 2020) wond Paus Franciscus er geen doekjes om: “We zijn niet ontwaakt door oorlogen en planetair onrecht. We hebben niet geluisterd naar de kreet van de armen en van onze ernstig zieke planeet. We gingen onverschrokken verder, met de gedachte dat we altijd gezond zouden blijven in een zieke wereld.” Een tweede aanrollende golf ontmaskert verder meedogenloos hoe wankel we eigenlijk wel zijn en hoe onze manier van leven berust op valse zekerheden. Is ‘business as usual’ nog wel een optie. Willen we dat nog wel? Wat is de zin van dit alles? Wacht er iets groters op ons? En vooral hoe krijgen we – kwetsbaar als we zijn – dat samen en elk apart als individu voor elkaar? Bert Roebben schreef over zijn omgang met deze thematiek een fijnzinnig boekje ‘Volharden in de broosheid’ met als ondertitel ‘Spiritualiteit in tijden van Corona’. Hierbij enkele inspirerende gedachten.
